Lynn en haar eerste weken met Alopecia.

Het viel mij op dat ik al enkele dagen extreem veel haar verloor. Ik werd er zelfs wat lastig van, elke keer ik door mijn haar ging of mijn pull aan en uit deed kon ik weer beginnen plukken. Ik begon mij zelfs te excuseren omdat er thuis zoveel haar lag van mij. Ik zal straks wel stofzuigen zei ik dan.

Elke keer ik mijn haar borstelde kon ik ook best even de vloer borstelen, steeds opnieuw stond ik verbaasd hoeveel haar ik verloor. Toch zei ik elke keer opnieuw tegen mezelf: “het zal wel niets zijn, je zal wel gewoon in ‘een van die ruif fases’ zitten.”

Tot op een dag ik net mijn haar had gewassen, ik keek in de spiegel en het drong toen pas echt door. “Dit is echt niet normaal!”

Ik barstte in tranen uit, bekeek opnieuw mijn kale plekken. Ze waren er al een aantal dagen, maar pas nu vielen ze mij ook echt op.

Ik voelde mij plots heel verdrietig en leeg en kon alleen maar wenen.

Ik huilde uit in mijn vriend zijn armen, hij probeerde mij gerust te stellen. ‘Het zal wel niets zijn en het komt allemaal wel goed.’

Hij stond erop dat ik zo snel mogelijk langs ging bij de dokter. ‘Misschien heb je wat vitamines tekort’ vermoedde hij.

Diezelfde dag ben ik langsgegaan bij mijn huisarts. Ook hij probeerde mij gerust te stellen en vertelde mij dat het mogelijk was dat ik vitamines tekort kon hebben of dat een groot deel van mijn haar in dezelfde fase zat en dus nu aan het uitvallen was.

Toch schreef hij een verwijsbriefje om naar een dermatoloog te gaan, voor de zekerheid.

In afwachting van mijn afspraak met de dermatoloog begon het meer en meer door te dringen dat dit niet zomaar ‘een ruif-fase’ was. Ik verloor op korte tijd heel veel haar. Je begon meer en meer mijn schedel te zien door mijn resterende haren.

Elke keer dat ik voor de spiegel stond verschoot ik mij een bult en kwamen de tranen naar boven. De spiegel werd meer en meer een object dat ik zo veel mogelijk wou vermijden. Het werd alles behalve mijn beste vriend.

2 januari werd het verdict van alopecia areata vastgesteld door de dermatoloog. Alle symptomen waren meer dan duidelijk. Maar geen nood zei hij: ‘we gaan medicatie opstarten en binnen 3 maand gaan we normaal gezien wel terug nieuwe haartjes kunnen zien.’

Zo begon het aftellen naar maart.

Samen met mama gingen we opzoek naar een haarwerk, want buitenkomen zonder een muts was niet meer mogelijk voor mezelf. Zo kwamen we terecht in het Haarinstituut in Hasselt. We werden er met heel veel warmte en professionalisme ontvangen en geholpen. Tegen het einde van de dag ging ik buiten met mijn Meghan. Zij zou mijn beste vriendin worden voor de komende periode.

Intussen verloor ik zo goed als bijna al mijn haar, ik voelde mij zo lelijk. “Triestig geval” dacht ik als ik mezelf in de spiegel zag. Ik wou van die paar sprieten af, ze moesten weg! Ik kwam thuis van het werk en vroeg aan mijn vriend om de resterende haren af te scheren.

Hijzelf vroeg mij een aantal keer of ik wel echt zeker was. ‘O ja wat was ik zeker!’

Mijn handpalm geraakte niet volledig gevuld met de resterende haren. Nu was echt alles weg… en toch voelde ik mij om de een of andere reden opgelucht. Het voelde minder miserabel. Als pluspunt zei ik dat ik nu wel direct zou kunnen zien wanneer mijn nieuwe haren zouden terug groeien!

Wekelijks bekeek ik mijn blinkend bolleke, af en toe dacht ik dat er wat dons te zien was. Maar tevergeefs, ondertussen moesten mijn wenkbrauwen er ook aan geloven en momenteel zijn mijn wimpers aan de beurt…

Het is raar een gezicht zonder hoofdhaar, maar een gezicht zonder wenkbrauwen en wimpers is nog veel raarder.

Meghan is een grote hulp om onder de mensen te komen, zo valt mijn blinkend bolleke niet echt op. Al voel ik mij met Meghan niet de Lynn die ik echt ben.

Soms zou ik gewoon zonder Meghan of een hoofddeksel onder de mensen willen komen, maar wat gaan de mensen dan denken. Buitenstaanders kunnen zo ongegeneerd staren dat ik er mij ongemakkelijk bij ga voelen.

Dankzij mijn fantastische familie, vrienden en collega’s kan ik toch nog lachen in deze periode. Zij maken het dragelijker. Wat ben ik hen o zo dankbaar voor hun warmte, steun en zoveel meer. Naar mijn gevoel bestaan er geen juiste woorden om mijn dankbaarheid te kunnen uitdrukken.